Κοινότητες αγώνα

Ας μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό από τις α/γ και την καταστολή. Πέρα από κάθε δυσκολία η ζωή στο camp συνεχιζετα και γίνεται όλο και πιο ομορφη. Γιατί κάθε άνθρωπος, από τους εκατοντάδες που έχουν περάσει, έχει βάλει το λιθαράκι του στην κοινότητα αυτή η οποία κτίζεται.
Μια κοινότητα αγώνα πάνω στο βουνό με σεβασμό και σύνδεση με την τοπική κοινωνία. Μια κοινότητα αγώνα που αφουγκραζεται τις βουνοκορφές, τους ανθρώπους και τις κουλτούρες τους και νιώθει λιγο-λιγο να γίνεται και αυτή αναπόσπαστο κομμάτι του τόπου των Αγράφων. Κολακευομαστε όταν βρίσκουμε στο καθημερινό μας διάβα στα μονοπάτια και στα χωριά ανθρώπους που μας συμπεριφέρονται σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια. Με κάποιους και κάποιες από εμάς ίσως και… Συγκινουμαστε όταν συναντάμε αποφασισμένους συνοδοιπόρους σε αυτόν τον αγωνα, πέρα από ηλικίες και εντοπιότητας η μη.

Εχθές μας ρωτούσαν στην Καρίτσα, «πείτε μας τι να κάνουμε για να τους εμποδίσουμε». Και εμείς τους απαντούσαμε «ελάτε να συζητήσουμε και να διαμορφώσουμε μαζί τις δράσεις μας». Το «δεν ξέρω» δεν είναι κάτι κακό, κάτι που υποδηλώνει άγνοια η αδυναμία. Είναι μια βάση σύνθεσης μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων που έχουν την πιο δυνατή γνώση: αυτή του βουνού, του τόπου τους. Δεν υποσχόμαστε καμιά αφηρημένη επανασταση αλλά είμαστε ένα κίνημα που συνομιλεί με την τοπική κοινωνία.

Προτείνουμε όμως και κάτι διαφορετικό από μια συνηθισμένη κοινότητα, ένα συνηθισμένο χωριό στα Αγραφα. Τις Κυριακές ούτε βγαίνουμε να κυνηγήσουμε, ούτε χορευουμε ξεχωριστά τα δύο φύλα στα πανηγύρια. Η ζωή μας εδώ διέπεται από μια οριζόντια ισότητα, την ίδια ισότητα που επιθυμούμε να έχουμε στην καθημερινότητα μας, στις συνελεύσεις μας, στη λήψη των αποφάσεων. Δεν θα μπορούσαμε να σκοτώνουμε ζώα τη στιγμή που αγωνιζομαστε για την επιβίωση τους. Περπατάμε στο δάσος με σεβασμό σε κάθε ον που αποτελεί κομμάτι του. Είμαστε συγκάτοικοι/ες και όχι εξουσιαστές του.

Προσπαθούμε, ποτέ δεν είναι εφικτό, ας μην γελιομαστε, να κοιταζομαστε στα μάτια σε έναν κυκλο και να αποφασίζουμε από κοινού για κάθε μας δράση. Για τα καθημερινά μας μαγειρεματα, για τις αφίσες που πρέπει να στηθούν, να φωτοτυπηθουν και να τοιχοκολληθουν, για τις ιστορίες που θέλουμε να μοιραστούμε μέσα από μια εκδήλωση, για τις πεζοπορίες που θα οργανώσουμε στις βουνοκορφές που μας περιβάλλουν.
Στηνουμε σχέσεις συντροφικές με αυτούς που μένουν στο camp, συννενοουμαστε με τα μάτια και αναγνωριζομαστε από τις μυρουδιες μας. Στηνουμε σχέσεις αλληλεγγύης με αυτούς που φεύγουν. Και ξέρουμε ότι θα ξαναέρθουν. Και ξέρουμε ότι αν τα πόδια τους είναι στην Καρδίτσα, την Λάρισα, την Αθήνα και την Θέσ/νίκη όπου πρέπει να βγάλουν το μεροκαματο, η καρδιά τους ολόκληρη είναι εδώ πάνω.

Θα το γράφουμε ξανά και ξανά. Το camp παραμένει εδώ και χωράει ο καθένας και η καθεμία. Σας περιμένουμε. Και το εννοούμε πραγματικά. Δεν είμαστε εμείς που σας χρειαζόμαστε. Είναι τα βουνά που μας χρειάζονται. Όλους και ολες. Ούτε μια λιγότερη. Ούτε έναν λιγότερο.